ഋഗ്വേദം
ഋഗ്വേദം (സംസ്കൃതം: ऋग्वेद, ṛgveda) എന്നത് ഹിന്ദുമതത്തിലെ ഏറ്റവും പുരാതനവും പ്രാധാന്യമർഹിക്കുന്നതുമായ വേദഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ ഒന്നാണ്. നാല് വേദങ്ങളിൽ (ഋഗ്വേദം, യജുർവേദം, സാമവേദം, അഥർവവേദം) ഏറ്റവും പഴക്കമുള്ളതും വലുതുമാണ് ഋഗ്വേദം. “സ്തുതിയുടെ അറിവ്” എന്നാണ് ഋഗ്വേദം എന്ന വാക്കിനർത്ഥം.
ഋഗ്വേദത്തെക്കുറിച്ചുള്ള പ്രധാന വിവരങ്ങൾ
രചനാകാലം: ഋഗ്വേദം ഏകദേശം ബി.സി. 1500-നും 1200-നും ഇടയിലാണ് രചിക്കപ്പെട്ടതെന്നാണ് പണ്ഡിതരുടെ പൊതുവായ അഭിപ്രായം. ഇത് ഏതൊരു ഇൻഡോ-യൂറോപ്യൻ ഭാഷയിലുമുള്ള ഏറ്റവും പഴക്കമുള്ള ഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ ഒന്നാണ്. ഇന്ത്യൻ ഉപഭൂഖണ്ഡത്തിൻ്റെ വടക്ക്-പടിഞ്ഞാറൻ പ്രദേശത്താണ് (ഇന്നത്തെ പഞ്ചാബ് മേഖല) ഇതിൻ്റെ രചന നടന്നതെന്നാണ് കരുതുന്നത്.
ഘടന: ഋഗ്വേദം 10 മണ്ഡലങ്ങളായി (പുസ്തകങ്ങൾ) തിരിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇവയിൽ ആകെ 1028 സൂക്തങ്ങളും (സ്തുതിഗീതങ്ങൾ) ഏകദേശം 10,600 പദ്യങ്ങളും (ഋക്കുകൾ) അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു.
മണ്ഡലങ്ങൾ: രണ്ട് മുതൽ ഏഴ് വരെയുള്ള മണ്ഡലങ്ങളാണ് ഏറ്റവും പഴക്കമുള്ളതായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നത് (കുടുംബ മണ്ഡലങ്ങൾ). ഇവ ഓരോന്നും ഓരോ ഋഷികുലങ്ങളുമായി (വിശ്വാമിത്രൻ, വാമദേവൻ, അത്രി, ഭരദ്വാജൻ, വസിഷ്ഠൻ തുടങ്ങിയവർ) ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഒന്നാം മണ്ഡലവും പത്താം മണ്ഡലവും പിന്നീട് കൂട്ടിച്ചേർത്തതാണെന്ന് വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. ഇവയിൽ കൂടുതൽ ദാർശനികവും ഊഹാപോഹപരവുമായ ചോദ്യങ്ങൾ, പ്രപഞ്ചത്തിൻ്റെ ഉത്ഭവം, ഈശ്വരൻ്റെ സ്വഭാവം, ദാനം (ദാനധർമ്മം) തുടങ്ങിയ വിഷയങ്ങൾ ചർച്ച ചെയ്യുന്നു.
ഉള്ളടക്കം: ഋഗ്വേദം പ്രധാനമായും വിവിധ വൈദിക ദേവതകളെ സ്തുതിച്ചുകൊണ്ടുള്ള സ്തുതിഗീതങ്ങളാണ്. ഈ സ്തുതിഗീതങ്ങൾ യാഗങ്ങളിലും മറ്റ് മതപരമായ ചടങ്ങുകളിലും ചൊല്ലിയിരുന്നു. പ്രധാന ദേവതകൾ: ഇന്ദ്രൻ (ദേവന്മാരുടെ രാജാവും മഴയുടെയും ഇടിമിന്നലിൻ്റെയും ദേവൻ), അഗ്നി (അഗ്നിദേവൻ), വരുണൻ (ജലദേവൻ), സൂര്യൻ (സൂര്യദേവൻ), സോമൻ (സസ്യദേവൻ), ഉഷസ്സ് (പ്രഭാതദേവി), വിഷ്ണു (ഒരു ചെറിയ ദേവതയായാണ് ഋഗ്വേദത്തിൽ പരാമർശിക്കപ്പെടുന്നത്) തുടങ്ങിയ ദേവതകളെയാണ് പ്രധാനമായും സ്തുതിക്കുന്നത്. ഇന്ദ്രന് ഏകദേശം 250 സൂക്തങ്ങളും അഗ്നിക്ക് ഏകദേശം 200 സൂക്തങ്ങളും സമർപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു.
വിഷയങ്ങൾ: ദേവതാ സ്തുതികൾ കൂടാതെ പ്രപഞ്ചത്തിൻ്റെ ഉത്ഭവം, സൃഷ്ടി, യാഗങ്ങളുടെ പ്രാധാന്യം, ദാർശനിക ചിന്തകൾ, സാമൂഹിക ഘടന (ചതുർവർണ്ണങ്ങൾ – പുരുഷ സൂക്തം), ധാർമ്മിക മൂല്യങ്ങൾ തുടങ്ങിയവയും ഋഗ്വേദത്തിൽ കാണാം. ഋഗ്വേദം എഴുതുന്നതിന് മുൻപ് ആയിരക്കണക്കിന് വർഷങ്ങളോളം വാമൊഴിയായിട്ടാണ് കൈമാറ്റം ചെയ്യപ്പെട്ടിരുന്നത്. ഈ വാമൊഴി കൈമാറ്റത്തിന് അസാമാന്യമായ കൃത്യതയും കണിശതയും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇന്നും ഹൈന്ദവ ആചാരങ്ങളിലും പ്രാർത്ഥനകളിലും ഋഗ്വേദത്തിലെ പല മന്ത്രങ്ങളും ഉപയോഗിക്കുന്നു. ഇത് ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും പഴക്കമുള്ള, തുടർന്നും ഉപയോഗത്തിലുള്ള ഒരു മതഗ്രന്ഥമാക്കി ഋഗ്വേദത്തെ മാറ്റുന്നു. ഭാഷ: ഋഗ്വേദം രചിച്ചിരിക്കുന്നത് വൈദിക സംസ്കൃതത്തിലാണ്. ഈ ഭാഷ ക്ലാസിക്കൽ സംസ്കൃതത്തിൽ നിന്ന് വ്യത്യസ്തമാണ്.
ഋഗ്വേദത്തിൻ്റെ പ്രാധാന്യം ചരിത്രപരമായ പ്രാധാന്യം: പുരാതന ഇന്ത്യൻ സമൂഹത്തെയും സംസ്കാരത്തെയും കുറിച്ച് മനസ്സിലാക്കാൻ ഋഗ്വേദം ഒരു പ്രധാന ഉറവിടമാണ്. ആര്യൻ സമൂഹത്തിൻ്റെ ജീവിതരീതി, വിശ്വാസങ്ങൾ, സാമൂഹിക ഘടന എന്നിവയെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരങ്ങൾ ഇതിൽ നിന്ന് ലഭിക്കുന്നു. ഭാഷാപരമായ പ്രാധാന്യം: ഇൻഡോ-യൂറോപ്യൻ ഭാഷാ കുടുംബത്തെക്കുറിച്ച് പഠിക്കുന്നവർക്ക് ഋഗ്വേദത്തിലെ ഭാഷ വളരെ പ്രധാനമാണ്.
മതപരവും ദാർശനികവുമായ പ്രാധാന്യം: ഹിന്ദുമതത്തിൻ്റെ അടിസ്ഥാന ഗ്രന്ഥങ്ങളിൽ ഒന്നാണ് ഋഗ്വേദം. ഇതിലെ മന്ത്രങ്ങളും ആശയങ്ങളും പിൽക്കാലത്ത് ഉപനിഷത്തുകൾ, പുരാണങ്ങൾ, സ്മൃതികൾ എന്നിവയുടെ വളർച്ചയ്ക്ക് വഴിയൊരുക്കി. ഗായത്രി മന്ത്രം പോലുള്ള പ്രശസ്തമായ മന്ത്രങ്ങൾ ഋഗ്വേദത്തിൽ നിന്നുള്ളതാണ്. സാഹിത്യപരമായ പ്രാധാന്യം: ഋഗ്വേദം ഒരു ഉന്നത നിലവാരമുള്ള കാവ്യാത്മക ഗ്രന്ഥം കൂടിയാണ്. പ്രകൃതിയെയും ദേവതകളെയും വർണ്ണിക്കുന്നതിൽ ഗംഭീരമായ സാഹിത്യ ശൈലി കാണാം. ഋഗ്വേദം മാനവരാശിയുടെ ജ്ഞാനത്തിൻ്റെയും ആത്മീയ അന്വേഷണങ്ങളുടെയും ഒരു അമൂല്യ നിധിയാണ്.
